“Ik was op zoek naar een nieuwe plek, waar ik opnieuw geprikkeld kon worden. Dat je weer het gevoel hebt dat je je werk een beetje mee naar huis kunt nemen. Ik wil altijd tenminste één zaak hebben, die me kietelt, die ik niet zomaar te pakken krijg.”  

De bewoordingen van een nieuwe collega met wie ik in gesprek ben, zijn een mooie samenvatting van de eerste maanden die ik er op heb zitten bij stichting Yvoor. Bij aanvang van de stage werd me op het hart gedrukt om vooral de tijd te nemen om heel veel mee te kijken. Die goede raad heb ik ter harte genomen, omdat ik eigenlijk geen idee had van hetgeen me te wachten stond. Zo heb ik het initiatief genomen om mee te lopen binnen de verschillende vormen van behandeling en begeleiding die stichting Yvoor aanbiedt. Al snel ontdekte ik dat er grote verschillen waren tussen ouderbegeleiding, kindercoaching, de SCHIP-methodiek en overige vormen. Tijdens intakegesprekken werd me duidelijk hoe divers de doelgroep van Yvoor was en welke behandelvorm wanneer geschikt was. De grootste diversiteit trof ik aan binnen de verschillende behandelvormen. Ik kwam erachter hoe niet de behandelvorm, maar veeleer mijn collega’s het daadwerkelijke verschil maakten bij cliënten. Door hun eigen persoonlijkheid, vaardigheden en talenten kreeg de verandering in denken én doen vorm bij cliënten. De ene collega tekent de verhalen van cliënten uit in eenvoudige tekeningen en weer een ander kruipt samen met een kleuter in een tipi-tent om een veilige sfeer te kunnen waarborgen: er ging een wereld voor me open. Die ontdekkingen deden mij popelen om ook in toenemende mate zelf aan de slag te gaan. Zo voelde ik heel bewust dat het tijd was om de tweede fase van de stage van start te laten gaan: meedoen. 

Zo veranderde gaandeweg mijn rol in bepaalde trajecten van observant naar participant. Die verandering maakte dat ik concreet kon gaan werken aan mijn doelen rond het opbouwen van de professionele relatie. De wens om de ander oprecht te leren kennen, om diens verhaal te beluisteren, is daarin voor mij altijd voorwaardelijk. Grote dankbaarheid voel ik, jegens collega’s en cliënten voor het vertrouwen, dat ze me de kans gaven om mee te kijken in hun leven, om deel te zijn van de verandering. Steeds meer kreeg ik zicht op het proces dat cliënten doormaakten bij stichting Yvoor. Ik heb genoten van vreugdevolle gesprekken met collega’s over de verandering die we waarnamen bij die ene vader, maar ook van brainstorms over de complexe denkpatronen van die moeder.  

Zo nu en dan neem ik mijn rol als orthopedagoog even mee naar huis. Dan gebruik ik haar de volgende dag in mijn groep 3 van de basisschool waar ik lesgeef. Het is een proces waarop ik herhaaldelijk word bevraagd door nieuwsgierige collega’s en dat ik steevast beschrijf als ‘inzoomen’ en ‘uitzoomen’. Het zien van een kind als deel van de groep (uitzoomen) en het zien van het kind als individu in een klein, doch hecht systeem (inzoomen) zijn twee processen die elkaar voortdurend afwisselen in mijn hoofd. Meermaals tracht ik beide processen te combineren. Het werk als orthopedagoog heb ik ervaren als een voortdurende zoektocht naar de rol die je inneemt; die van expert, coach, begeleider, luisterend oor of nieuwsgierige neus. Die verschillende rollen leer ik gemakkelijk af te wisselen en gaan geregeld mee naar huis. Na een korte denkpauze heb ik mijn collega dan ook lachend kunnen antwoorden: “Dan ben je hier aan het goede adres.”  

Inmiddels voel ik hoe fase twee en drie van de stage geleidelijk in elkaar overvloeien. Van meedoen naar zelf doen. Ik geniet van deze overgang, omdat ze mij de mogelijkheid biedt om dat wat ik leer van collega’s direct zelf in de praktijk te brengen en er na afloop mijn eigen analyses en mening op los te laten. Ik kom erachter wat bij mij of mijn cliënten past en wat niet. Dat helpt me om mijn eigen persoonlijkheid, talenten en vaardigheden nog beter in te kunnen zetten ten behoeve van mijn cliënten. Dan sta ik in mijn kracht, net als mijn cliënten. Dan zijn we sterker dan ivoor.