Dromen. Tja, wat ga je schrijven over zo’n breed onderwerp als dromen. Iedereen droomt en iedereen heeft dromen. Wat doen we eigenlijk met onze dromen? En wat betekent het om te dromen?
Misschien is het eerste waar je aan denkt bij het woord dromen, de dromen die we hebben tijdens onze slaap. Volgens ons woordenboek is een droom in ieder geval de verzameling van beelden, geluiden, gedachten en gevoelens die iemand ervaart als hij of zij slaapt. Toch zou ik het in dit stuk graag willen hebben over een andere manier van dromen.
De dromen die we hebben voor onszelf, voor elkaar, onze toekomstdromen. Iedereen heeft op enig moment in zijn leven dromen gehad. Misschien was het wel het krijgen van een eenhoorn toen je een klein meisje was, of de meest populaire jongen op school willen zijn tijdens je puberteit, vele reizen maken, je ware liefde ontmoeten, rijk worden, kinderen krijgen en zo kan ik dit lijstje nog wel even aanvullen.
De één heeft misschien meer dromen als de ander. Maar wat vast staat, is dat iedereen zijn eigen dromen heeft. Zo verschillend als we ten opzichte van elkaar zijn, zo verschillend zijn onze persoonlijke dromen ook. Hoe belangrijk zijn dromen voor jou en hoe zien jouw dromen eruit?
Er zijn mensen die er alles voor over hebben om hun dromen te verwezenlijken. Denk bijvoorbeeld aan diegene die gestreden hebben voor het homo huwelijk, vrouwenrechten, onafhankelijkheid, zoals Martin Luther King, met z’n beroemde uitspraak: ‘I have a dream’. Voor deze mensen was het najagen van hun droom heel belangrijk. In hoeverre is het voor jou belangrijk dat jouw dromen uitkomen? En wat is er dan voor nodig om deze dromen om te zetten in realiteit?
Om een droom na te jagen, heb je op de eerste plaats moed nodig, maar ook simpele deadlines. Deadlines, discipline en verplichtingen zijn nodig om dromen waar te maken. Als je alleen droomt om iets te bereiken is dat niet voldoende. Net zo min als hopen op verandering of hopen op iets beters zonder dat dit door actie opgevolgd wordt. Willen we onze dromen realiteit maken, dan moeten we daar wat voor over hebben en soms ook wat voor opofferen. Want wat hebben we eraan als we dromen over een beter leven, maar de bergkloof dat ons van onszelf en onze dromen scheidt niet kunnen overbruggen?
Als ik kijk naar het werk van Yvoor, dan weet ik dat de meeste mensen een relatie beginnen vol met dromen. Dromen voor de ander, voor jezelf, je kinderen, enz. Wanneer deze dromen in duigen lijken te vallen worden mensen emotioneel geraakt. Dat kan soms pijn doen. En dikwijls vervaagd dan de oorspronkelijke wens waaruit de droom is ontstaan.
Ik heb de meest pijnlijke, schadelijke, tragische machtsstrijden gezien bij mensen tijdens ons werk. Mensen die ooit van elkaar hielden, nu in staat zijn elkaar het leven zuur te maken. Allemaal door redenen die belangrijker zijn geworden dan het streven naar vrede of (innerlijke) rust. En wat hebben we aan het recht om te trouwen als we de emotionele verwijdering en verbittering niet kunnen overbruggen die ons heel vaak van onze geliefden, of degen die we ooit liefhadden scheidt?
Wij denken dat wij weten wat goed is voor onszelf, onze kinderen of de ander en willen daarvoor vechten. Maar vergeten we ons niet veelal écht af te vragen wat goed is én of wij wel degene zijn die dit kunnen weten. Onze overtuigingen staan vaak genoeg in de weg van ons eigen geluk en het najagen van de droom die zo belangrijk voor ons was. Het vernietigt ons eigen innerlijk vermogen tot vrede. Al te vaak verworden onze dromen tot op zich staande obsessies met een bepaald toekomstbeeld die het ons onmogelijk maakt aandacht te hebben voor het nu. Waarom is dat een prijs die we maar al te graag betalen?
We hebben dus allemaal dromen voor elkaar, maar als we heel eerlijk tegenover ons zelf zijn dan is dat heel vaak onze eigen droom. Tijdens een scheiding, of andere situaties waarin we emotioneel geraakt zijn, lukt het ons vaak niet meer om te dromen over een verbetering die ons allemaal raakt. Wij zoeken maar al te graag naar mensen die ons kunnen helpen met het bewerkstelligen onze eigen droom, en daarbij kijk je soms recht door elkaars menselijkheid heen. De signalen die je onderweg gegeven worden zul je niet meer zien, omdat het star volgen van je eigen droom je verblind heeft.
En we leggen de lat niet hoger dan gericht zijn op het krijgen wat we willen. We denken dat we onze droom najagen. Als we kijken naar de technologie in onze samenleving, dan is onze communicatietechnologie opwaarts gegaan en ons vermogen om naar elkaar te luisteren en elkaar te begrijpen niet gestegen. De beschikbaarheid van informatie is geëxplodeerd, de beschikbaarheid van geluk wil maar niet van de grond komen. Overal kun je programma’s, cursussen, workshops volgen en zelfs vakanties boeken om je geluk te zoeken en vinden. Maar dat ons geluk mogelijk te vinden is in ons vermogen tot compassie en menselijkheid, rust en liefde, is op de een of ander manier begrensd. Dat lijkt wel een vals dilemma en een verstikkende keuze.
Dan stel ik nu de vraag; zouden we net zo nieuwsgierig en opgewonden kunnen worden over de tegenwoordige technologische ontwikkelingen als over de ontwikkeling van ons mens-zijn? Kunnen we een dappere authenticiteit ontwikkelen die ons toestaat om verder te kijken dan onze eigen dromen, of ons eigen belang? Of op z’n minst durven te twijfelen aan het feit dat we zelf misschien niet helemaal kunnen weten wat in ons beste belang is, of dat van een ander?
Het onvermogen om echt naar onszelf te durven kijken is soms de bron van alle problemen die we zo verwoed proberen op te lossen. Dat is vastzitten in een routine wat onze comfortzone wordt, die we uiteindelijk niet graag meer los willen laten. Zo belanden we in een valse droom die ons tot gevangenschap leidt in plaats van vrijheid.
Maar, we vergeten één belangrijk ding. Namelijk dat er achter al die vastzittende dromen die we willen bereiken, het domein ligt van al die ongelooflijke dingen die we zouden kunnen zijn.
OP
0 reacties